En moskva domo dueta?a

bonordis ?iam en ekzist'

kaj pompis per belec' viza?a

vidvin' de certa negocist'.

La forpasinta edz' unua

ne oldis – tamen la? destin'

lin pro afero edzintrua

senglora trafis vivofin'.

Ke sube ?iuj inoj feblas –

al vi konatas tiu ver',

Sed pli fikema ne troveblas

ankora? sur la tuta ter'.

La negocisto – edzo ?ia –

kvieta estis, senpasia,

sed la? ordono de l' edzin'

dekfoje tage fikis ?in.

Okazis: li apena? iras,

La kac' ne staras – en ignor'

nenion a?di ?i deziras:

egale fiku, e? kun plor'!

?u tian vivon en ko?maro

eltenis iu? Kaj post jaro

foriris povra negocist'

al mond' sen fikoj kaj sen trist'.

Kaj la vidvino, efektive

senpova kontra? la dezir',

komencis ?ie – dekstre, live –

proponi sin al ajna vir'.

?in fikis junaj kaj adoltaj,

plia?aj kaj entute oldaj,

do preska? ?iu, se ne pigris,

en la vidvinan pi?on migris.